چرخ گردون را عجب غوغا و شوری در سر است

 

یا که گیتی را فنا گردیده وقت محشر است

 

بر چه می ریزد سرشک تلخ از مژگان فلک

 

عالمی را رخت ماتم نوحه گر بر پیکر است

 

ارض هستی یکسره گردیده بی صبر و سکون

 

خون چکان عرش و فلک در ماتم پیغمبر است

 

فاطمه دخت نبی می سوزد از هجر پدر

 

خلقت هستی پریشان از نوای کوثر است

 

یک طرف نالان حسن سویی حسین و زینبین

 

سوی دیگر دل غمین بهر برادر حیدر است

 

ناگهان آمد سروشی غم مخور زهرای من

 

نگذرد چندی پدر واصل به وصل دختر است

 

مهر تابان هدایت گشته خاموش عاقبت

 

مرتضی دیگر غریب و بی کس و بی یاور است

 

آب غسل تو نخشکیده هنوز ای نور حق

 

دخترت پهلو شکسته بین دیوار و در است

 

بعد تو از آتش بدعتت سرایت سوختند

 

غنچه نارسته ای از ظلم کینه پرپر است

 

خیز از جا یا رسول الله بنگر بی معین

 

ریسمان بر گردن فتاح و میر خیبر است

 

یا رسول الله چنان سیلی به زهرایت زدند

 

کز شرارش تا ابد نیلی عذار دخت راست

 

یا رسول الله زجا برخیز و زهرا را ببین

 

آنکه را خواندی ابیها را گرامی مادر است

 

یا رسوالله علی شد بعد تو خانه نشین

 

حق شده خاموش وناحق بهر امت رهبر است

 

 

مدینه، چه کردی رسول خدا را

گرفتی ز ما خاتم‌الانبیا را

چه بیدادگر بود، این چرخ گردون

که خاک یتیمی، به سر ریخت ما را

دریغا! که روح دعا، رفت در خاک

گرفتند از ما روان دعا را

به سوگ محمّد، بگریید، یاران

که زهرا ببیند، سرشک شما را

بیارید گل بر در بیت زهرا

که هم‌درد باشید، خیرالنسا را

الهی الهی که اهل مدینه

نبینند، تنهایی مرتضا را

الهی نبینم که زهرا به صحرا

دهد آب با اشک خود نخل‌ها را

مبادا که در بیت وحی الهی

بدون طهارت، گذارید پا را

ببوسید، روی حسین و حسن را

تسلّا دهید این دو صاحبْ عزا را

خدا را چه شد، آن طبیب دو عالم

که آورد، بر زخم‌ جان‌‌ها، دوا را

نه لب بر گلوی حسینش نهاده

نه بوسیده لعل لب مجتبی  را

سلامی نداده است، بر اهل‌بیتش

زیارت نکرده است، بیت‌الولا را

زنان مدینه، چو جان در بر خود

بگیرید، دخت رسول خدا را

مبادا مبادا، گذارید تنها

در این روزها، عصمت کبریا را

زنان مدینه، به جان پیمبر

بگویید اسرار این ماجرا را

چرا شعله از بیت زهرا بلند است

ببینید، آتش زدند آن سرا را

دریغا! دریغا! که در پشت آن در

شکستند، ار کان ارض و سما را

بیایید، در آستان ولایت

که کشتند، ریحانة المصطفی  را

خطاکار، آن بود، ای اهل عالم

کز اوّل رها کرد، تیر خطا را

خدا را در بیت توحید و آتش؟

یهودند این جانیان، یا نصارا؟

یهود و نصارا به پیغمبر خود

روا داشت کی این چنین ناروا را؟

کسی کو زند، لطمه بر روی زهرا

به قرآن که کفرش بود آشکارا

نه سهمی، ز قرآن و اسلام دارد

نه دیده است، یک لحظه رنگ حیا را

ندیده است، پیغمبری، جز محمّد

ز امّت، چنین ظلم و جور و جفا را

شراری، ز بیت‌الولا رفت بالا

که بگرفت در کام خود کربلا را

عدو، آتشی زد به بیت ولایت

که بگرفت، تا حشر، دودش فضا را

زمام سخن را نگهدار «میثم»

که آتش زدی، قلب اهل ولا را

 

سازگار

 

*****

 

ای مدینه آفتاب حسن سرمد را چه کردی؟

 

آن خدایی عبد آن عبد مؤیّد را چه کردی؟

 

جان جان عالم ایجاد احمد را چه کردی؟

 

از چه خاموشی بگو آخر محمّد (ص) را چه کردی؟

 

جا به زیر خاک دادی روح روح انبیا را

 

*

 

آنکه بار خلق را بر دوش خود می برد چون شد؟

 

آنکه بهر عزّت ما خون دل می خورد چون شد؟

 

آنکه خندید و لبش از سنگ کین آزرد چون شد؟

 

آنکه گُل گفت و گُل رویش ز غم پژمرد چون شد

 

در کجا کردی تو پنهان آفتاب جان ما را

 

*

 

قلب آدم در غم پیغمبر خاتم گرفته

 

بغض مانده در گلوی عترت و عالم گرفته

 

منبر و محراب و مسجد را غبار غم گرفته

 

حضرت زهرا سیه پوشیده و ماتم گرفته

 

اشگ غربت کرده پر، چشم علیّ مرتضی را

 

*

 

ای مدینه ای مدینه جامۀ نیلی به تن کن

 

یا امیرالمؤمنین جان دو عالم را کفن کن

 

گوهر اشک از دو چشم خود نثار آن بدن کن

 

پاک با دست محبّت اشگ از چشم حسن کن

 

کن نوازش از ره رأفت شهید کربلا را

 

*

 

زینب و کلثوم با مادر عزا دارند هر دو

 

با علی در گریه و اندوه و غم یارند هر دو

 

در کنار فاطمه با چشم خونبارند هر دو

 

دیده گریان، دست بر دل، سر به دیوارند هر دو

 

هر دو می بینند اشک غربت شیر خدا را

 

*

 

فاطمه یکدم نیفتد نام بابا از زبانش

 

جان رسیده بر لب و از دست رفته جان جانش

 

تیره تر از گوشۀ بیت الحزن شد آشیانش

 

هیزم آوردند جای دسته گل در آستانش

 

سوختند از شعلۀ آتش در بیت الولا را

 

*

 

باغبانا بعد عمری خون دل حقّت ادا شد

 

غنچه از گُل، گُل ز بلبل، بلبل از گلشن جدا شد

 

با تن تنها اسیر روبهان شیر خدا شد

 

فاطمه از پا فتاد و طفل معصومش فدا شد

 

تسلیت دادند با ضرب لگد خیرالنّسا را

 

*

 

اوّلین تیغی که دشمن بعد پیغمبر کشیده

 

پیش چشم فاطمه بر کشتن حیدر کشیده

 

ناله آنجا از جگر صدّیقۀ اطهر کشیده

 

زین جنایت ناله هم محراب و هم منبر کشیده

 

در غم حیدر کشیده نالۀ واغربتا را

 

*

 

یا محمّد (ص) بعد تو شیر خدا خانه نشین شد

 

چون کتاب آسمانی دخترت نقش زمین شد

 

لاله باران پیکر پاک حسن از تیر کین شد

 

کشته فرزندت حسین از خنجر شمر لعین شد

 

شرح، «میثم» می دهد بر امّتت این غصّه ها را

 

سازگار

******

ای بهشت مدینه شهر رسول

 

باغ سر سبز لاله های بتول

 

تو بهشتی ولی بهارت کو

 

ای قرار همه قرارت کو

 

شِکوه بر درگه خدا داری

 

ناله وامحمّدا داری

 

شهر احمد، کجاست احمدِ تو

 

از چه خاموش شد محمّد تو

 

آسمان ها همه خراب شوید

 

کوه ها در شراره آب شوید

 

ناله ها آه از جگر خیزید

 

اختران بر زمین فرو ریزید

 

لحظه ها محشری عظیم شدید

 

امّت مصطفی یتیم شدید

 

ای جهانِ وجود، هستت رفت

 

خاتم الانبیا زدستت رفت

 

گرد غم بر فلک نشست، نشست

 

پشت شیر خدا شکست، شکست

 

گرد غربت مدینه را به سر است

 

از مدینه علی غریب تر است

 

او که بار بلای امّت برد

 

او که پا بر نجات خلق فشرد

 

جگرش را زطعنه چنگ زدند

 

به جبینش زکینه سنگ زدند

 

بارها امّت ستم گستر

 

بر سرش ریختند خاکستر

 

بر قدم هاش خار افشاندند

 

کاذبش گفته ساحرش خواندند

 

چون پدر با عدو تکلّم کرد

 

با لب غرق خون تبسّم کرد

 

بارها جان خویش داد زدست

 

تا که گردد بشر خدای پرست

 

وقت رفتن نخواست از امّت

 

اجر، الاّ مودّت عترت

 

روح پاکش زتن چو گشت رها

 

باز گردید دست توطئه ها

 

بود روی زمین جنازه ی او

 

که شکستند عهد تازه ی او

 

منکر آیه ی شریفه ی شدند

 

بانی فتنه ی سقیفه شدند

 

از جحیم سقیفه خصم شریر

 

آتش افروخت در بهشت غدیر

 

چیره شد دست ظلم بر مظلوم

 

غصب شد حق چهاره معصوم

 

تا به جای صمد صنم شد نصب

 

گشت حق کتاب و عترت غصب

 

گر چه در نظم، قدرتم دادند

 

چه کنم حکم وحدتم دادند

 

ورنه پیوسته می زدم فریاد

 

که کجا فاطمه زپا افتاد

 

روز غصب خلافت علوی

 

گشت پامال، حرمت نبوی

 

در سقیفه ستم به مولا رفت

 

آتش از بیت وحی بالا رفت

 

شعله افروختند بر در وحی

 

آیه ای شد جدا زکوثر وحی

 

زخم شمشیر بر سر حیدر

 

گشت اجر رسالت دیگر

 

حمله بر حجّت خدا کردند

 

فرق او را زهم دو تا کردند

 

بعد قتل علی امام حسن

 

گشت همچون پدر غریب وطن

 

ریخت یک آسمان بلا به سرش

 

خون شد از غیر و آشنا جگرش

 

زهر کین زد شراره بر دل او

 

عاقبت جعده گشت قاتل او

 

آسمان بس که خون به جامش ریخت

 

جگرش خون شد و زکامش ریخت

 

روز تشییع، در برِ یاران

 

پیکرش شد زتیر، گلباران

 

بارش تیر و جسم یار کجا؟

 

یاس زهرا و نیش خار کجا

 

تیرها بود کز حجاب کفن

 

برد سر در تن امام حسن

 

آل هاشم اگر چه خونجگرید

 

این خبر را به خواهرش نبرید

 

سوز زخم درون بس است بر او

 

دیدن طشت خون بس است بر او

 

یوسف فاطمه حسین عزیز

 

اینقدر اشگ از دو دیده نریز

 

مجتبی هم به غربت تو گریست

 

هیچ روزی بسان روز تو نیست

 

در حسن زخمِ چند چوبه ی تیر

 

در تو زخم هزاراها شمشیر

 

می کند خصم بعد یارانت

 

سنگ باران و تیر بارانت

 

ملک هستی محیط غربت تو

 

اشگ «میثم» نثار تربت تو

 

سازگار

******

ای ملائک سوی یثرب همه پرواز کنید

 

شمع سان ناله ز سوز جگر آغاز کنید

 

همه با هم به سما دست دعا باز کنید

 

خون فشانید ز چشم و به خدا راز کنید

 

مهر غم نقش به بال و پرتان میگردد

 

مرگ دور سر پیغمبرتان میگردد

 

**

 

پیک غم از حرم خواجه اسری آید

 

خبر از فاجعه محشر کبری آید

 

کاروان اجل از جانب صحرا آید

 

نگذارید در خانه زهرا (س) آید

 

قاصد مرگ کجا کعبه مقصود کجا

 

ملک الموت کجا خانه معبود کجا

 

**

 

اجل استاده هراسان بدر بیت رسول

 

پشت در لحظه به لحظه طلبد اذن دخول

 

لرزد از زمزمه او دل زهرای بتول (س)

 

فاطمه سوی پدر آمده محزون و ملول

 

کی پدر پیک غریبی است تو را میخواند؟

 

کیست کز هر سخنش قلب مرا لرزاند

 

**

 

گفت در پاسخ زهرا (س) پدر ای پاک سرشت

 

دست تقدیر برای تو غم تازه نوشت

 

پدرت میرود امروز به گلزار بهشت

 

آسمان کوه بلا را به سر دوش تو هشت

 

فلک امروز پر از ناله جبرائیل است

 

این غریبی بود پشت در عزرائیل است

 

**

 

این نه آن است که از کس بطلبد اذن دخول

 

این اجل باشد و بر بردن جانهاست عجول

 

اذن ناکرده طلب جز بدر بیت رسول

 

پاسداری کند از حرمت زهرای بتول (س)

 

ای فدای تو و خون دل و اشک بصیرت

 

باز کن در که شود خاک یتیمی به سرت

 

**

 

فاطمه (س) برد به بابا سرتسلیم فرود

 

در کاشانه به سوی ملک الموت گشود

 

چون به دارالشرف وحی ، اجل یافت ورود

 

به ادب روی به پیغمبر اسلام نمود

 

کی تنت جان جهان گر دهی اذنم زکرم

 

آمدم روح تو در جنت اعلا ببرم

 

**

 

گفت ای دوست کمی صبر و تحمل باید

 

که مرا پیک خدا حضرت جبریل آید

 

رنگ اندوه ز آیینه دل بزداید

 

عقده از سینه پر غصه من بگشاید

 

جبرئیل آمد و گفت ای به فدایت گردم

 

باغ جنت را از بهر تو زینت کردم

 

**

 

گفت ای پیک خدا حامل فیض و رحمت

 

سخنی گو که ز قلبم بربائی محنت

 

غم من نیست غم حور و قصور و جنت

 

چه کند روز جزا خالق من با امت

 

گفت جبریل که فرموده چنین معبودت

 

آنقدر بر تو ببخشم که کنم خوشنودت

 

**

 

ای بدوشت غم امت همه دم در همه حال

 

برده بر شانه خود کوه غم و درد و ملال

 

امت اجر تو عطا کرد به قرآن و به آل

 

حرمت هر دو کنار حرمت شد پامال

 

کرده غصب فدک و حق علی (ع) را بردند

 

پهلوی فاطمه ات (س) را ز لگد آزردند

 

**

 

بر لب خلق هنوز از غم تو زمزمه بود

 

شعله ها در جگر و اشک به چشم همه بود

 

شهر از فتنه ایام پر از واهمه بود

 

اولین اجر رسالت زدن فاطمه (س) بود

 

گشت از حق کشی است بیداد گرت

 

کشتن محسن مظلوم تو اجرد گرت

 

**

 

با سر انگشت خزان سخت ورق برگردید

 

غنچه و لاله خونین تو پرپر گردید

 

سومین اجر تو زخم سرحیدر گردید

 

به حسن (ع) از همه کس ظلم فزون تر گردید

 

بعد از آن زهر که بر نود دو عینت دادند

 

اجرها بود که امت به حسینت دادند

 

**

 

گرگ ها بر بدن یوسف تو چنگ زدند

 

بر رخ چرخ ز خون دل او رنگ زدند

 

دست بگشود به پیشانی او سنگ زدند

 

تهمت کفر به آل تو به نیرنگ زدند

 

زین مصیبت همه دم سینه میثم سوزد

 

بلکه تا حشر دل آدم و عالم سوزد

 

سازگار

*****

 

بند اول

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است

دیدم شروع محشر کبرای دیگر است

گردون شده سیاه و فضا پر زدود و آه

تاریک تر ز عرصة تاریک محشر است

گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین

اشک عزا به دیدة زهرای اطهر است

گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر

دیدم که روز، روز عزای پیمبر است

پایان عمر سید و مولای کائنات

آغاز دور غربت زهرا و حیدر است

قرآن غریب و فاطمه از آن غریب تر

اسلام را سیاه به تن، خاک بر سر است

روی حسین مانده به دیوار بی کسی

چشم حسن به اشک دو چشم برادر است

ای دل بیا گریة زینب نظاره کن

مانند پیرهن جگر خویش پاره کن

 

بند دوم

زهرا به خانه و ملک الموت پشت در

از بهر قبض روح شریف پیامبر

از هیچ کس نکرده طلب اذن و ای عجب

بی اذن فاطمه ننهد پای پیش تر

با آن که بود داغ پدر سخت، فاطمه

در باز کرد و اشک فرو ریخت از بصر

یک چشم او به سوی اجل چشم دیگرش

محو نگاه آخر خود بود بر پدر

اشک حسن چکیده به رخسار مصطفی

روی حسین بر روی قلب پیامبر

دیگر نداشت جان که کند هر دو را سوار

بر روی دوش خویش به هر کوی و هر گذر

زد بوسه ها به حلق حسین و لب حسن

از جان و دل گرفت چو جان هر دو را به بر

هر لحظه یاد کرد به افسوس و اشک و آه

گاهی ز طشت و گاه ز گودال قتلگاه

 

بند سوم

پیغمبری که دید ستم های بی شمار

از کس نخواست اجر رسالت به روزگار

چون ارتحال یافت خلایق شدند جمع

تا هدیه ای دهند به زهرای داغدار

گویا نداشت شهر مدینه درخت گل

کآن را کنند در قدم فاطمه نثار

بر دوش بار هیزمشان جای دسته گل

رنگ شرارت از رخشان بود آشکار

بابی که بود زائر آن سید رسل

آتش زدند عاقبت آن قوم نا به کار

بر روی دست و سینة آن بضعة الرسول

تقدیم شد سه لوحه به عنوان افتخار

سیلی و تازیانه و ضرب غلاف تیغ

ای دل بگیر آتش و ای دیده خون ببار

آید صدای فاطمه از پشت در به گوش

تا صبح روز حشر مباد این صدا خموش

 

بند چهارم

دردا که بعد فاطمه روز حسن رسید

روز ملال و غصه و رنج و محن رسید

از زهر همسرش جگرش پاره پاره شد

بس تیرها که لحظة دفنش به تن رسد

بعد از حسن به نیزه عیان شد سر حسین

بیش از هزار زخم ورا بر بدن رسید

بر پیکری که بود پر از بوسة رسول

از گرد و خاک و نیزه شکسته کفن رسید

از جامه های یوسف کرببلا فقط

بر زینب ستم زده یک پیرهن رسید

پاداش آن نصایح زیبا از آن گروه

تیرش درون سینه، سنان بر دهن رسید

“میثم” بگو به فاطمه زآن خیمه ها که سوخت

یک کربلا شرارة آتش به من رسید

مرثیه خوان خامس آل عبا منم

در خیمه های سوخته اش سوخت دامنم

 

سازگار

 

*****

 

خاتم‌الانبیا رسول خدا

که جهانش هزار بار فدا

کـرد اعـلام بـر سر منبر

به خلایق ز اصـغر و اکبر

که من ای مسلمینِ نیک خصال

دیدم آزارها به بیست و سه سال

کرده‌ام روز و شب حمایتتان

سنگ خوردم پی هدایتتان

ساحرم خوانده‌اید و جادوگر

بـر سـرم ریختیـد خاکستر

گـاه کـردید سنـگ بـارانم

گـه شکستید درِّ دنـدانم

مثل مـن از منافق و کفار

هیـچ پیغمبری نـدید آزار

حال چون می‌روم از این دنیا

اجر و مزدی نخواستم ز شما

جـز کـه بـا عتـرتم مودّتتان

حرمت و طاعـت و محبتتان

دو امـانت مـراست بین شما

طاعت از این دو هست، دین شما

ایـن دو از امـر داورِ منّـان

یکی عترت بوَد، یکی قرآن

این دو با هم چو این دو انگشتند

تـا ابـد متصل به یک مشتند

کافر است آن کسی که در اقرار

یـکی از این دو را کند انکار

چون محمّد ز دار دنیا رفت

روح او در بهشت اعلا رفت

جمـع گشتند امـت اسـلام

تا به زهرا دهند یک انعـام

رو سوی بیت کبریا کردند

جـای گل، بار هیزم آوردند

گلشـان شعلـه‌های آذر بود

حـرمتِ دختـرِ پیمبر بـود

دختر وحی را به خانه زدند

بـر تــن وحی تاز

نظرات شما عزیزان:

نويسنده : خادم الرضا | تاريخ : دو شنبه 9 دی 1392برچسب:رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول الله,جهان میهن,رحلت پیامبر,بیت الائمه,پایگاه شعربیت الائمه,شعر,حضرت محمد,رسول ,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |